Avesere

Dînsdegoffend 6 july gong de kollum fan Jan op de radio bij Omrop Fryslân over at je avesere motte en wat d’r dan allegaar teugensit..

Astou avesere motst dan sit ’t dy nooit met. Herkinne jim dat? Je motte befoorbeeld naar ’n belangrike ôfspraak, maar de tiid het dij wat te pakken en derom motstou hard.
Maar eerst al even ônder de kûnstboi fansels; de does. Gau dyn handdoek even pak..… Och ni, h’n. Der lait gyn handdoek meer in de badkamer. As ’n fersopen kat flygstou gau na de kas met badhanddoeken, ’n spoor fan water achter dy latend.
Dan ôfdroge! Au! Glijst ok nag ’s út in de does. Kinst nag krekt overeand blive, maar skanseerst dyn toan al. Niet krimmenere, maar avesere.
Ai, fergeten kleren klaar te lêgen, ok dat nag. Snel pakstou wat bijnander wat wel arig bijnander kleurd, maar kist niet soa gau ’n bijpassend sjeurtsy foor d’r ônder fine. Weetst seker dat d’r nag een in de kas lêge mot. Hè hè, der lait ’t. Helendal ferkreukeld ônder ’n ânder sjeurtsy, dat al. Is niet âns. Andoen.
Ja, hoor, omdat je avesere motte, kike je even niet wer’t ’t lebeltsy sit en fansels doenstou soawel ’t sjeurtsy as troi ferkeerdom-om. Dat hestou niet, nou, astou alle tiid fan de wereld hest. Ni, allenig had je avesere motte. Ferdikke, werom wil die poat nou niet deur de boks fan de broek hine?
Dou gaanst naar ônderen en springst fan de lêste fier treden ôf. Of dou hest dysels overskat òf ’t is een en al penyk, maar dou knoffelst del en met dyn krekt stoaten toan raakstou de muur.
Skoenen… Skoenen… D’r staan seuven paar skoenen, maar krekt niet dat paar dat bij deuze kleren past. Wer binne die skoenen nou die’t ik krekt norig hew? ’t Hele huus deur totdatstou stroffelst achter de bank over dyn aigen skoenen. Gau an en hup: na búttenen. Jas an en goh, die gaat flot an. ’n Mooie metfâler. De deur út en springst in de auto, maar der staat ’n auto foor dyn oprit om wat út te laden. Dou spreekst de man d’r op an, maar die fint het niks te maken datstou avesere motst en bêdt dij del deur te sêgen dat hij hest klaar is. Dou wilst die kirl wel fergrieme, maar houst dy in. En ja, hoor, de auto rijt fort. Gekanstekend toetert hij nag even.
En silst ’t sien: alle stoplichten sitte teugen en hest een foor dy rijen die’t feulsten te starig rijdt. Wilst die auto ferbij, maar der komme hyltyd teugenlêgers an. Krastes. Dou kykst keer op keer op ’t autoklokky. De tiid gaat harder as âns, ferbeeldstou dy. Maar aindlik komt ’t doel in sicht. Nag fijf menútten en dou haalst ’t!
Rijst ’t perkeerterrain op en wylst floitst ‘Always look on the bright site of life’. “Nou motstou ’s kike”, praatstou in dysels, “nag ’n mooi plakky foor Jantje.” Moter en lichten út. Stoer klikst op dyn autosleutel werdeur de auto automatys op slot gaat.
Rustig en selsfersekerd loopstou na dyn bestimming. Dou hoopst dat de persoan, der’tstou ’n ôfspraak met hest, wat op tiid is… Want dou hest ’n hekel an mînsen die’t te laat komme.