Praatsymaker: Tweeaaiig

Myn elektrise fyts had wat kuren. D’r tikte hyltyd wat en de rimmen gâven geluud dat de fergeliking met de teugenworige mezyk, dat ik steefast ‘geluud’ noem, glânsryk deurstaan kon.

En om’t ik ’n berichy kregen had fan de fytsemaker dat de fyts an ’n onderhoudsbeurt toe waar, maakte ik ’n ôfspraak en toog derhine.

Ik reed der de hal in en de man, die’t der de boel bestiert, kwam na mij toe. Ik gâf him ’n pepiertsy met de mankeminten en wylst hij dat op ’t sadel plakte, foelde ik nattighyd. Hij waar mij wat te ôfwezig; in gedachten diep fersonken. Nou is hij ok gyn prater, maar nou bleef ’t wel ’n hutsy akelig stil.

Bij eandsybeslút begon d’r ’n gesprek tussen ôns. Hij saai dat ik fleden week ok al weest waar foor soa’n beurt en derom froeg-y werom de fyts nou ’n week later opnij ’n beurt hewwe most.

Op sich ’n goeie fraag in dat ferband, maar ik gooide myn troef fortenenen op ’t sadel. Ik gâf naamlik an dat ’t al meer as ’n half jaar leden waar dat myn fyts ’n onderhoudsbeurt kregen had en derna waar ik der echt niet meer weest.

Maar hiermet kon ik him blykber niet overtuge. ’t Worde weer even stil en ’t enigste wat-y derna saai waar: “De Groot…” Dat said hewwende liep-y na de kompjoeter toe. Ik foelde mij al waar ik betrapt op ’t stoalen fan ’n fytsbel. Temînsen, ik nim an dat soks soa foelt, want ik hew nag nooit wat stoalen.

Ik keek wat om mij hine, wylst hij drok achter de kompjoeter doende waar. Om’t myn interesse foor fytsen nou niet soa groat is, waar ik der gau klaar met.

Maar gelukkig waar-y d’r na ’n stikminnig menútten út. “De Groot Nassaustraat…” Ik keek him an en saai dat ik der niet weun. D’r kwam ’n glimpy om syn mônd en hij saai: “Nee, jij woont in de Ulbe van Houtenstraat.” Ik knikte.

Wat waar nou ’t gefal? Myn neef Jelle en ik likene opnander. ’n Echte De Groot-kop, sêg maar, baidegaar beginne wij met de letter J. en baidegaar hadden wy presys deselde elektrise fyts. Dan is ’t meer as loochys dat de fytsman d’r even helendal met an waar.

Nou waar alles dúdlik. Foor him en foor mij. En soa kwam ik d’r na soafeul jaar achter dat ik ’n tweelingbroer skyn te hewwen; tweeaaiig nag wel, die’t niet alleen ’n stikminnig jaren ouwer is as ik, maar die’t ik al myn hele leven neef noem…

P.s.: is d’r ’n Bildts woord dat nag meer klinkers achternander het as die in de titel fan deuze kollum?