Praatsymaker Jan de Groot: De gryp greep mij

Ik mis ’n week út myn leven en ik frees dat ik die nooit meer inhale kin. Echt, ik kon mij niet heuge at ik ooit de gryp had hew, maar na fleden week sil ik dat nooit fergete! Dus dat is gryp… Dat soks niet leuk is, is ’n understatement…
’t Begon op sundegoverdâg: ik foelde mij inenen niet lekker. De wedstriid Real Madrijd teugen Barcelona leken die avend ’t medisyn. Soa’n prachtige wedstriid dat ik sels myn opkommende gryp niet meer bespeurde.
Maar die maandeg foelde ik mij der ’n partij min! Ik foeste met de kouwe hând fan de gryp. Dan weer de wêrme, dan weer hite en dan weer kouwe… Hoeste werbij myn hood seer deen, diarree, sweetanfâlen, blaasontsteking, toitelig en eten kon ik d’r niet inhouwe wat trouwens toegelyk ’n foordeel waar, want dagenlang had ik ok helendal gyn ferlet fan eten. En derbij kwam nag ’s dat ik gau ’s ’n bloedneus kreeg. Werom hoort soks der nou bij? Maar goed, de hele binde fiel mij an. Wat? Ik most mijsels twee keer reänimere. Ho, nou draaf ik fansels deur.
Maandeg al werke. Aigenlik wou ’t niet, maar ik meld mij niet gau syk. Dan mot d’r heel wat gebeure! Nou, dat ‘heel wat gebeure’ gebeurde… Ik worde hyltyd beroerder en in myn bilg waren geluden te horen die’t mij ferdomd feul dinken deen an wat ik teugenworig ‘geluud’ noem, want hiphop, rap ensoafeerder ferdient ’t predikaat mezyk niet.
Op ’n stoit had ik hyltyd rillings en trilde ik ferskriklik. Betiden wel ’n half uur achternander. Ik perbeerde te typen, maar ik foelde mij de toetsenist fan Trillerfinger, de tributeband fan Triggerfinger, want ’t lukte hest niet. Met wrotte en wrame houde ik de dâg fol.
Dat waar ik ok dînsdeg fan doel, maar ’t gong gewoan niet. Gyn konsintrasy, gyn inspirasy en gyn skerpte. Bovendien hoeste ik hyltyd en soa’n kuchy deen mij fort dinken an een fan ôns swimgroepy op de betide dînsdeg- en donderdoffens.
Maar ’t waar dus niks wirg en ik meldde mij syk, want ik kon niet funksjonere. De dagen d’rop laai ik alleen maar der’t ik laai en lústerde naar ferskaidne programma’s, want meestal had ik de ogen dicht. Faak programma’s die’t mij niks interesseerden, maar ik waar gewoan te lamlindig om fan sinder te wisselen. En ’t weer waar ok nag ’s och soa tryst. Gelukkig hew ik gyn anlêg foor depressys, want âns had ik soks d’r ok nag ’s bij had. Maar jim begripe dat ’t leven even gyn figuursaag waar.
Utsike most ik, soa’t ’n dan hyt. Feul slape en d’r ontstonnen de meest núvvere dromen. Of waar dat nou dwile (= ijlen)? Hierin speulden allegaar persoanen út ’t ferleden en sels een die’t ik na de legere skoal nooit meer teugenkom bin en an docht hew.
At je d’r helendal insitte dan dinke je fan: “Wor ik ooit weer de ouwe?” maar doe’t ’t swaarte-, of beter said: dieptepunt weest waar, begon ’t weer wat lichter te worren, ok al bleef ’t búttendeur maar tryst. Ik kreeg weer ferlet fan eten en meer enerzy. En at je dan op ’n stoit dinken gaan fan: “Mooi, hest weekeand. Saterdeg maar weer na de foetbâlkantine”, dan binne je al feer over ’t swaartepunt hine, kin ik jim fertelle.
Jan de Groot