Mindset

Werom ik dut programma folg, weet ik niet recht, maar ik fermoed om’t ik ’t allegaar al ’s metmaakt hew en nou noflik op ’e bank sien hoe’t se ôfbeuld worre. Ik hew ’t over ’t tillevizyprogramma ‘Kamp van Koningsbrugge.’ Hierin worre burgers klaarstoomd om bij de kommando’s te kommen, de swaarste oplaiding fan ’t Nederlânse leger.
En se hewwe ’t swaar, hoor. Neffens mij hewwe ’n prot fan hur dut swaar onderskat. Op ’e eerste dâg haakten d’r al drie ôf.
Wer’t ik mij an erger, en dat waar in myn tiid ok soa, is de toan werop de beroepsmilitêren teugen de soldaten prate. Ik loof niet dat ik jim hoef út te lêgen hoe’t dat gaat.
Blykber fine se in ’t leger dat die befeltoan d’rbij hoort, maar ik fraag mij ôf werom? Je kinne dochs, as folwassenen, gewoan teugennander prate? Ophouwe met dat halfwize gedoe der’t soldaten ferbaal as beesten behanneld worre. Trouwens, beesten hoeve ok niet soa behanneld te worren, maar dat is weer ’n ânder ferhaal.
Lessen lâs ik in ’e Luwter krant ’n intervjoe met een fan die instrukteurs fan die groep over dut programma. Ik hew ’t niet teld, maar d’r kwam om ’e haverklap ’t woord ‘mindset’ in foor. Ok in alle ôfleverings fâlt ’t woord ‘mindset’ gau ’s. Mindset
is ’n menier fan dinken of ’n mintale houding die’t ’n persoan annimt.
Der hamere se dus op bij die soldaten. Maar betiden is’t al mînsonterend, hoor. Ok in myn tiid. Ni, ik sat niet bij de kommando’s, maar ik most gewoan in militêre dienst. Achterôf had ’t foor baide kanten beter weest at ik d’r niet in kommen waar. Ik waar namelik flink douhúddig en kon maar moeilik met ’e hierboven noemde befeltoan omgaan en der maakte ik ’t mijsels niet maklik met. Ik hew sels ’s ’n keer ’n offisier útgnezen om’t-y beroepsmilitêr waar. Dat waar op ’n maandegoffend en ik kwam krekt út ’e auto setten. Maandegoffens is al nooit leuk en fral in ’t leger niet. Ik liep dan ok wat sjagrijnig met ’e hannen in ’e bússen over ’t keserneterrain. “Handen uit je zakken!”, skreeuwde inenen een teugen mij. Dut skoat bij mij drekt al ferkeerd en ik deen krekt al hoorde ik him niet. Maar drekt derna kwam ’t weer, maar dan luder: “Handen uit je zakken!” Wij mochten namelik niet met ’e hannen in ’e bússen lope. Maar op ’e nij negeerde ik him. Doe haalde die persoan mij in en ’t bleek ’n sersjant te wezen. Hij gong foor mij staan en herhaalde syn woorden, foorôf gaan deur: “Heb je mij niet gehoord, soldaat De Groot!?” Ik saai niks, keek him an, d’r fiel even ’n stilte, doe lachte ik gemaakt, wilens ik ’n meneuvel foor myn foorhood deen dat angâf dat die persoan niet hondert punten waar en saai doe de woorden: “Tsjonge, jonge, hij is beroepsmilitêr.”
Fansels kreeg ik hierfoor straf oplaid deur deuze sersjant die’t krekt as alle offisiers trouwens ’n snor had. Ik had d’r gyneen, maar dochs drukte ik myn snor der gau ’s. Lústerers, ik kin ’n boek skrive over myn belevenissen der en dat komt nag wel ’s. Maar deuze legerfeteraan, tussen hakys, het nou ândere dingen om hannen die’t belangriker binne as ’t leger. Maar sêg nou sels: aigenlik binne alle dingen belangriker as ’t leger…

Omrop Fryslân – 08-02-2022 – Jan de Groot