Kyk ’s wat ik fon op ’e sôlder (3)

In de achterkamertsys fan ôns argyf fonnen wij lessen allegaar opstellen die’t ooit skreven binne foor ’t eksamen Bildts. Dat waar ’n heerlike ferrassing. En dan prate wij over opstellen die’t soms wel dartig jaar oud binne. Der mosten wij fansels wat met doen. En dat doen wij ok. Wij hewwe d’r foor koazen om ’t opstel soa te laten soa’t ’t oorspronklik skreven is. Deuze week ’t opstel fan Klaasje Posthumus-Schottmann.

De boel op stelten

Douwe ferfeelde him, hij liep met ’e hannen in ’e bús om huus hine, skopte wat teugen ’e stenen an en wist niet recht wat-y útfine sou.

’t Waar sundeg en syn hait en mim laaien nag op bêd; dus der hoefde-y ok niet an te kloppen. Achterhuus, in ’e hoek bij de gerazy, stonnen drie groate fatten opnander. Douwe pakte ’n steentsy en smeet dat teugen een fan de fatten an. “Boing,” klonk ’t, dat hoorde wel arig.

Nag maar een, maar nou ’n bitsy fúller. “Klets,” waar ’t, boven op ’t dak fan de gerazy. “Der sou ik ok wel even bovenop kike kinne”, docht Douwe. Hij stapte na de fatten toe en sette syn foet op ’t eerste fat, pakte met syn hannen de dakgeut fast en klom omhoog.

Hè, dat waar hoger as at-y docht, want hij waar d’r nag niet.
Dan nag maar een hoger. Syn ândere foet socht houfast op ’t folgende fat. Inenen waar ’t ’n leven as ’n oordeel en Douwe rúggelde met ’e drie fatten en al omdel. Ferskriklik wat ’n leven op ’e froege offen.

Doe’t Douwe langút op ’e grônd laai, hoorde-y inenen de stim fan syn hait: ”Bliksemse jonge, kin ’n mîns nou nooit ’s rustig útslape? Dou hest altyd de hele boel hier op stelten.”