Positivo
“Weet jij wel wat jij bent?” ’n Hutsy bleef ’t stil. “’n Omkoal seker”, mompelde ik in mysels. Maar ik hoefde sels gyn antwoord te geven, want ik bespeurde al gau dat ’t antwoord deur de fragesteller sels wel geven worre sou. Kyk, der kwam ’t al: “’n Positivo!”
’n Positivo… Tsong, meester Mulschlegel noemt mij ’n positivo. Mwa, dat klinkt niet ferkeerd. “Weet jij eigenlijk wel wat ’n positivo betekent?”, stelde de leraar syn tweede fraag. Ik kreeg starigan ’t idee dat ’t fast niet de betekenis had die’t ik sels docht.
“Dut is niet foor ’n sifer, wel?”, perbeerde ik mij d’r út te rêden. De klas lachtte. Mooi, die had ik in elk gefal achter mij.
“Nou…?” Ik skokskouderde. “’n Positivo”, soa begon Mulschlegel, “is iemand die alleen dingen onthoudt die hem interesseren en dingen die hem niet interesseren wil hij niet onthouden.”
Ik fon ’t drekt ’n skoander antwoord fan him. Sterker: ik herkinde mij der in! Hij had dus nag gelyk ok. Ik onthou inderdaad hest alleen maar dingen die’t mij interessere. Hierdeur hou ik ’n mooi stik in myn hoofd over om dingen te onthouwen die’t mij àl interessere. Ik fon ’t dus treffend said fan Loek. Ik mâg na al die jaren fast wel Loek sêge.
En hij sil dut teugen mij said hewwe omdat de fakken netuur- en skeikunde mij totaal niet interesseerden. Maar ’t woord positivo sou ik altiten in myn hoofd houwe.
Nou, an dut woord ‘positivo’ docht ik lessen doe’t ik ’t de auto út de gerazy bij ôns mim hale wou. Tot de ferhuzing ston de auto namelik altiten bij hur in de gerazy.
Jim motte wete dat die gerazy in ’n gesamenlike staig staat. En deun foor de gerazy staat gau ’s ’n ândere auto parkeerd, soadat ik de auto dan niet in of út de gerazy rije kin.
Soks fyn ik asoasjaal, ja. Op ’n bepaald stoit plakte ik sels ’n plakplaatsy op ’e deur fan niet parkere, maar dat helpt niet altiten.
Op die dâg wou ik myn auto ophale, maar d’r ston weer ’s ’n auto lyk foor de gerazydeur. Hè, ferdory! Fan welke buurloi sou die nou weer weze? ’t Waar mooi weer en derom ferwachtte ik ’n prot mînsen bútten. Dat ik riep: “Fan wie is die donkere auto?” Fort reageerde d’r ’n buurman en hij kwam d’r ankoieren. “Je kunt toch wel zien dat die auto van mij is?”, begon hij fort fan ’t bovenste bordsy, “die staat immers al een paar weken bij mij op het terrein?” Wylst knikte hij naar ’t hiem achter him der’t hij altiten ’n stikminnig auto’s staan het.
“Maar beste jonge”, antwoordde ik, “ik hew hèlendal maar dan ok hè-len-dal niks met auto’s. Soks interesseert mij gyn floit. Dus ik herkin gyn inkele auto, laat staan myn aigen.”
Just, lústeraars, dat waar weer ’n foorbeeld fan ‘Jan de positivo.’ De buurman, die’t al slaai op auto’s is, begreep d’r maar niks fan. Hij skudde syn hoofd en sette de auto op ’n ânder plak.
Ni, ’n positivo weze, ooit bedocht deur Van Kooten & De Bie trouwens, is soa halfwiis nag niet. Perbeer ’t ok maar ’s. Mij befâlt ’t dus útstekend.
27-07-2021 – Jan de Groot