Wegwiis
Fleden week koierde ik even in ’e pauze fan ’t werk. Fan feren hoorde ik twee protters dailis hewwen. Ik liep se ferbij en treedde fort onbedoeld op as fredestichter, want doe’t se mij gewaar worden, flogen se, met ’n prot leven, baidegaar ’n ândere kant út.
Maar d’r waar blykber nag een die’t mij gewaar worde. ‘Mister!’, hoorde ik een sêgen en ik fermoedde dat dut de jonge waar die’t mij krekt ferbij lopen waar. Ik keek om en besefte fortendaliks dat ik die ‘mister’ waar.
Hij kon hest gyn Ingels. Ik had wel deur dat-y ergens hine most dat-y niet fine kon. Maar ja, krij dat d’r maar ’s út. “I speak only Arabian”, ferontskuldigde-y him, “I‘am Libian.” Hoe’t ik ’t nou sêg, soa goed saai hij dat dus niet.
’t Leken d’r op dat wij d’r soa niet útkwammen. Ik bedocht mij in ’e tussentiid hoe dreeg dut foor soa’n jonge jonge wel niet weze mot. At ik mij nou ’s in him ferplaatse sou en ik as Bilkert in Libië de weg frage most. Dat sou ok op niks útlope.
Ik mot d’r trouwens niet an dinke om der hine te motten, want der ete se alleen maar riis en der set ik gyn bek op; ok al souwen se der ’n klots appelsmots opgooie.
Maar doe kwam aindlik de oplossing, want hij belde een op. Werom-y dat niet eerder deen, weet ik niet, maar die man an ’e ândere kant waar ’n Nederlânder en soa hoorde ik fan him dat de Libiër na sportsintrum ‘De Bildtse Slag’ most. Dat waar niet soa moeilik út te lêgen, want hij hoefde fan ’t plak ôf, der’t wij stonnen, alleen maar rechtdeur.
Doe’t ik weer feerder liep, docht ik drekt an wat ik eerder die week metmaakte in ’e kringloopwinkel fan St.-Anne. Der waar ’n asylsoekster (hoe lang mâge wij dat woord aigenlik nag sêge…?) die’t stapels kleren kocht had foor maar 85,00 euro.
Op ’n geven momint kwam d’r ’n gesprek tussen hur en de metwerkster achter de kassa. Fansels kon die asylsoekster gyn Nederlâns, maar freemd genog kon ’t frommes achter de baly nauliks Ingels. Heel núvver, want ik loof dat d’r in die winkel ’n prot asylsoekers komme. Dan hore je as metwerkster dochs Ingels te kinnen? Nou, sij kon ’t nauliks.
Derdeur onston ’n noedlike sitewasy en ’t skoat maar niet op. Ik, wachtend in ’e rij bij de kassa, besloat mij as tolk tussen die twee an te melden. Ik stapte na foren en deen in die tussentiid nag gau de Kameleonboeken achter myn rûg, want âns sou ik meskien niet geloofweerdig overkomme. Want kin ’t wel dat ’n folwassen fint Kameleonboeken foor himsels koopt en leest? Okee, meskien is’t ’n guilty pleasure, maar deuze boeken geve mij ’n prot ontspanning na myn werk en/of frijwilligerswerk. Al erger ik mij altiten blau an die opskoaten jonges fan Klinkhamer die’t alleen maar fare en feerder gyn klap útfoere. Soek ’s fekânsywerk, dink ik dan. Werom hewwe jim âns altiten ’n overal an?
Maar goed, ik lees fansels ok ândere boeken; fral over de Tweede Wereldoorlog en an ’e hând fan dut bruchetsy komme wij weer in ’e kringloopwinkel út. Asylsoekers binne ommers faak útnaid deur ’n oorlog.
Ik waar dus tolk tussen baide frôly en soa kwammen wij d’r út.
Doe’t ik an ’e beurt waar wou ik d’r over beginne, maar ik besloat om mij dochs in te houwen. Al had ik al ’n fraag in gedachten: “Good afternoon, lady, have you got a dictionary Dutch – English for me?”
Omrop Fryslân – 22-02-2022 – Jan de Groot