Praatsymaker: Stelletsy ongelukken
Kommend weekeand is ’t Stjaasmet. Doe’t wij wat jonger waren gongen wij der alle jaren hine. Fooral in de jaren negentig en begin fan deuze eeuw waar ’t der och soa gesellig. Soa ok die ene keer op ’n saterdeg. Frank van Loon en ik sille wel weer de lêsten weest hewwe die’t út ’e tint kwammen. ’t Waar weer och soa gesellig weest. Allegaar kunde. Dus feul prate, maar wij kregen ok gyn tiid om dorst te krijen.
Maar goed, wij mosten ok weer ’s op huus an en ôns fytsen stonnen bij de legere skoal. En ’t waar och soa damp die nacht. En ni, die damp kwam niet fan ’e drank. Fansels waar ’t och soa gefaarlik om met damp te fytsen, maar wij mosten dochs na huus, n’t waar? En ach, je, wij waren ommers jongkirls. Dat ôns kon fansels helendal niks gebeure. Wij hadden in die tiid naamlik gyn inkele angst om befoorbeeld de sloat in te fytsen.
Inenen ston d’r ’n jongkirl bij ôns. Bij him waar niet soaseer ’t probleem at-y nou al as niet nag een biertsy d’r bij hewwe kon: hij had him naamlik flink raakt, om ’t soa maar ’s te sêgen. ’t Waar ’n wonder dat-y syn fyts fonnen had met syn dronkene harsens.
Die fint kwam út Tjummarum, soa saai-y. Syn kammeraten waar-y kwytraakt. ’t Waar ôns dúdlik dat-y met syn damp in ’t hoofd en derbútten niet meer wist hokker kant hij op most.
Dat bleek ok soa te wezen, want hij froeg ôns welke kant hij aigenlik út most na Tjummarum. “Nou”, saiden wij, “komt dat even mooi út: die kant motte wij ok út. Fyts maar achter ôns an.”
Die jonge fansels de wereld ryk. Hij achter ôns an. Hij folgde ôns achterlichys. En hij rêde ’t wel arig, mot ik sêge. Ok al slingerde hij ’n prot op ’t fytspâd, hij riek niet in ’e sloat. Meskien wel op ’e weromrais, dochten wij later, maar op dat stoit niet, want wij hadden fansels ok niet an ’e Rivella sitten.
Ja, ik saai inderdaad de ‘weromrais.’ Want bij ’t plakbôrd met ‘St.-Anne’ d’rop, bleven wij staan. Doe sâg-y wat d’r op ’t plaknaambôrd ston en worde drekt weer nuchter, soa leken ’t. “Stelletsy ongelukken!”, saai de man. Wij nammen dat graag fan him an en wînsten him ’n goeie rais toe sonder ongemakken. Hij bromde nag wat en gong doe op na Tjummarum. Hij leken nou inenen goed recht te fytsen. Lilkhyd maakte him blykber nuchter.
Dat hij deur ôns útswaaid worde sâg-y niet. Loochys, te damp, nou… Ni, hoor, hij had ôns letterlik en figuurlik de rûg toekeerd. Stelletsy ongelukken dat wij waren…
Jan de Groot