Praatsymaker: In achterfolging

Wor ik der fleden week tussen St.-Anne en Belkum inhaald deur ’n plisyauto. Op sich is d’r niks ferkeerd an deuze sin, maar al at ik sêg dat die auto de swaailichten en sirene niet an had.
Ik reed keurig tachtig, want ik had de plisyauto wel staan sien bij ’t tenkstasjon; dat ik waar op myn hoede. Nou, die reed mij dus ferbij en ok nag krekt foor de bocht na de rotonde toe. Dat mâg fansels ok niet. Ferbaasd keek ik de auto na en doe na myn kilometerteller. D’r ston nag hyltyd tachtig d’rfoor, wylst de plisyauto wel teugen de hondert reed.
Werklik, ik had de naiging om de gas feerder in te trappen en hard achter de plisy an te rijen. En at ik dan deun achter hur reed, dan sou ik toeteren blive en lichtsinjalen saine om se maar stoppe te laten. ’n Stopbôrd hew ik ommers niet op ’t autodak sitten.
En se sille fast stoppe, want se wille graag wete welke idioat nou soa halfwiis doet teugen nota bene de plisy. Dan souwen baide auto’s ’n parkeerplak oprije en dan sou ik sorge dat ik as eerste de auto útkwam, wylst ik nag gau ’n opskriifboeky en pin út myn werktas kreeg.
“Zo, wat denken wij dat wij aan het doen zijn?” Op die sin had ik tidens de rit al oefend. Die twee plisys souwen stomferbaasd niks sêge kinne. “Reden wij der niet feulsten te hard? En hadden wij de sirene en swaailichten an? Ni, h’n.” Se souwen ’t ferbouwereerd met de hooden omdel anhore en derna ’t hood skudde. “Jim binne niet tot antwoorden ferplicht”, sou ik dan sêge, “maar wat kin ik als ferklaring opskrive werom jim feulsten te hard reden?”
Se souwen hur skouders ophale en inenen sou ik begroatens met hur krije. Want at ik dut klikke sou bij hur baas, dan kregen sij fansels straf. “Fort dan maar. Foor deuze keer sien ik ’t deur de fingers. Maar niet weer doen, h’n, want dan maak ik d’r al werk fan.”
Se waren nou soa wiis as ’n protter dat ik hur matste en overdreven fleurig fan opluchting stapten se de auto in en starigan foegden se weer in. Se toeterden na mij as groet. “Ferdory”, foeterde ik, “je mâge niet soamaar toetere” en ik sette de achterfolging wèèr in… Nou binne se foor mij!
Jan de Groot