Praatsymaker: Clous
“Wèr silstou hine!?” Na Clous van Mechelen. In ’e regel komt d’r dan ’n núvvere fraag achteran der’t je antwoord op geve motte, maar die’t de fraagsteller feul beter sels beäntwoorde kin: “Kin ik die?”
In ’t gefal fan Clous kin ik mij heel goed foorstelle dat hest gyneen him kin. Hierfoor motte je al wat dieper in de mezyk sitte; echt ’n prot belangstelling foor mezyk hewwe. Soa’t ’n prot wete is dat bij mij ’t gefal.
Clous dus. Tiid om him foor te stellen. Hij werkte befoorbeeld met an ’t radioprogramma ‘Ronflonflon’ fan Wim T. Schippers en an de tv-programma’s fan Sjef van Oekel. Hij het in al die jaren meer dingen bij ’t eand had, maar ’t meest bekind is-y dochs as komponist fan de fersys fan sanger en fersysskriver Tol Hansse. Bekinde nummers binne ‘Big City’, ‘Achter de Rhododendron’ en ‘Met z’n allen op een bol.’
En deuze man trad op in ‘Boterkoek’ in St.-Anne. Jaseker, wij hewwe sont ’n hutsy ’n theäter. Der’t foorheen ‘Boterhoek Blommen’ sat. ’t Mot nag wat meer bekindhyd krije, maar soks as sundegoverdâg praat fansels maklik fort. D’r stond de dînsdegs sels ’n groat stik hierover in de Luwter.
Maar wij motte nou niet op de nummers foorútlope. Wij satten mooi fooran, ok al satten wij op de lêste rij. Dut komt om’t ’t ’n och soa’n klain theater is, maar al smoek. Gerdinen dicht, ik sittend foor ’n lampekap en presys om 15.00 uur klapten d’r soa’n 25 (d’r kinne soa’n dartig in) toeskouwers bij de opkomst fan Clous.
En der’t wij, met ôns fieren, foor kommen waren, gebeurde ok. Hij gâf an dat d’r foor ’t groatste part fersys fan Tol Hansse ferbijkomme souwen met tussendeur anekdoates fan him met Tol. Wij waren allegaar soa blij as ’n kynd in ’n speulgoedwinkel doe’t wij dat hoorden.
Aigenlik is de mezyk fan Tol Hansse nag krekt foor ôns tiid, maar wij ontdekten syn mezyk doe’t wij stamgasten in kafee ‘De Stadhouder’ in St.-Anne waren. D’r waren twee favorite albums die’t faak draaid worden: fan de band ‘Bloem’ en de elpee ‘Tol Hansse moet niet zeuren.’ Wij konnen op ’n stoit alle nummers metsinge. Dus at die mezyk d’rfoor kwam, dan song elkeneen met. Dink an ‘Even Fijn Bezig Zijn’, ‘Ome Jaap Zijn Neus Is Blauw’ en noemde hits.
Dat waar die sundeg dan ok ’n soort fan reüny, want nou worde d’r ok metsongen en twee fan ôns konnen hest alle nummers fan ’t begin ant ’t eand metsinge. ’t Worde ’n machtige overdâg.
Je sitte dan ’n stikminnig uren in ’n ândere wereld. In ’n wereld der’t in de pauze opfâlend genog al wyn te krijen waar, maar gyn bier. Soks maakte ik nag nooit eerder met. Ut de krochten fan ’n koelkast kon men ôns dochs nag foorsien fan blikkys bier. Wij ok weer tefreden.
Soks fersterkt ’t alleen maar dat je in ’n ândere wereld sitte. En at je dan weer búttendeur staan en fort konstatere dat je dochs gewoan in St.-Anne binne en niet in Amsterdam ofsoa, maakt ’t theäter ‘Boterkoek’ nag ’n stik besonderder.