Praatsymaker: Bukke!
Oflopen saterdeg waar ’t burendâg. Fijf jaar leden kocht ik ’t huus der’t ik nou weun en gelukkig hew ik hele goeie buren. Maar soa’n burendâg is fansels ’n prachtig onderwerp om ’n ferhaal over te skriven, want dut mâge je aigenlik gyn kollum noeme.
Ik bin geboren op Rembrandtstraat 17 en brocht der de eerste jaren fan myn jeugd deur. ’n Rustige en leuke straat, teminsen, at je bepaalde buren niet metrekene. En dan bedoel ik ôns buren rechts en ’t lêste huus fan de straat links.
Rechts fan ons huus weunden mînsen die’t niet deselde menier fan leven hadden as wij, om ’t soa maar ’s te sêgen. ’t Waren hele saaie mînsen die’t nooit ergens hine gongen en nooit wat beleefden. En fan foetbâl most buurman al helendal niks hewwe. Nou, dan treffe je ’t niet at ene Jan de Groot naast je weunt. Ik foetbâlde faak foor huus of achterhuus der’t ik befoorbeeld urenlang de bâl teugen ’t muurtsy skoat die’t tussen hur en ôns inston. At die bâl over ’t muurtsy ferdween, dan most ik die as de weerlicht ophale, want âns had de buurman ’m al en dan waar ik die foor altiten kwyt. Hij waar dan poerrazend lilk. Hij maaide nag met ’n sain en ’t skrikbeeld waar dat hij dan met dat stik ark achter je an komme sou.
Die buurfrou waar trouwens ’n ongelooflike kletskop. Se houde nooit op. At ôns mim feul later thús kwam, en wij soa roppig as ’n wolf waren, dan wisten wij drekt wer’t sij weg kwam.
En dat ândere frommes, fan dat hoekhuus, waar niet alleen soa neskierig as ’n hin, maar ok gyn arige frou. At se bij ôns kwam, bemoeide sij hur met ôns húshouwing. Dan deen se befoorbeeld gewoan de deksels fan de pannen ôf om te kiken wat wij ete souwen. Alle dagen brocht se de krant naar een feerderop in ôns straat. Dan liep se foorlâns en keek altiten bij ôns in ’e huus of’t wij thús waren, want dan kwam se op de weromrais even del. ’t Kwam wel ’s foor dat at ôns hait hur in de feerte ankommen sag, hij teugen de kines riep: “Bukke!” Dan doken wij achter ’n stoel. Fersichtig sâgen wij na ’n hutsy over de bank hine at sij al foorbij waar. En dat most niet dus niet een keer, maar ok at se weer werom kwam. Dan houde myn broer of ik de wacht en at sij weer in antocht waar, worde ’t op ’e nij koade road, al beston dat doe nag niet. Wij doken weer ônder.
Dat mîns bemoeide hur werklik overal met. As kynd had ik der op ’n stoit skoan myn nocht fan. Doe’t se hur weer ’s ergens met bemoeide en fertelde wat ik doen most, saai ik teugen hur: “Ni, dat doen ik niet. Jou binne myn mim niet.” Se waar och soa ferbaasd en saai: “Tiny, mast dy smarge jonge nou ’s hjirre.” ’t Worde even aaklik stil. Ons mim reägeerde d’r ok niet op, wil’k love. Op hoge poaten strúnde dat froutsy op hur klaine poatsys op huus an. Ik hew gyn last meer fan hur had. Dat hest maar even goed oprêden, jonge. Eh… Nou… De enigste reden dat wij gyn last meer fan dat frommes hadden, kwam omdat wij kort derop ferhuusden. Der hadden wij al noflike buren…
Jan de Groot