Kollum fan Gerard de Jong: Oasboi

’t Oasde, ik sâg hest niks en had gyn bezine meer. Ik most ’t eerste ‘t beste tenkstasjon an, âns sou ik de bestimming niet hale. Een overheersende gedachte: ik gaan dwaildeurnat worren. Ik had de daags derfoor beter oplette motten. Wij doen allegaar ôns best, perbere met te draaien, de feule bâlen fan ’t leven hoog te houwen, maar d’r glipt je altyd wat deur de fingers. Fooral at je ’t niet brúkke kinne, tidens ’n oasboi, op pâd na… Ja, na wat aigenlik, en werom? Die gedachte kon ik d’r niet bij hewwe.

Met ’n diepe sucht – fan evenfeul gesanger as akseptasy – wurmde ik mij de auto út. Ik waar al driifnat doe’t ik de creditcard foor de terminal houde. Pieeeep. ‘t Ding waigerde dienst. Auto in (stoel nat), in ‘e tas omgraaie, ânder passy pakke, weer ’n sucht, auto weer út. Opnij klonk de piep fan de waigering, fan ôfwizing. ’t Ding had de gek met mij, ik betrok ’t op mysels. ‘Passy niet herkind, en by the way, wat doest hier in dut beesteweer, omkoal!”

’t Dârde bankpassy – wat motte wij met al die passys – waar raak. ’t Water trok deur myn sokken hine. De bezine leek nag út ’t Midden-Oasten komme te motten, ‘t gong soa traag as stroop. Deur ‘t oazen hine sâg ik rechts ’n man lopen. Spikerbroek, t-shirt, gyn jas, gyn paraplú, niks. Syn lange, donkere haar droop fan ’t water en plakte him om ’t hoofd. Hij trotseerde de regen niet, hij ônderging ‘t, liet ’t him gisele. Hij leek niet ferdwaald, al ondernimme je soa’n helletocht over ’n industryterrain, tussen de meubelboeren en boubedriven deur niet foor je lol. Regen of niet.

De pomp stokte, de tenk sat weer fol. Doe’t ik op ‘t bonnetsy wachtte – ok dat duurt langer at ‘t regent – sâg ik de man nag omstrúnnen. As ’n roek die’t in de berm omskarrelt en eten soekt. Ik kon d’r niet út opmake at-y honger of ’n doel had, of der gewoan wààr. En ik wist niet wie’t fan ôns ’n beter idee fan de aigen bestimming had, en de ontberings die’t je soms deurstaan motte om der te kommen, hij of ik.

gm.de.jong@xs4all.nl