Praatsymaker: Burle

Burle

Twee weken leden waar ik bij Waddenrock in St.-Anna. Ja, ik weet dat dut offisjeel Waadrock hyt, maar as Bilkert noem ik gemeente Waadhoeke ok Waddenhoek. En met mij doen meer fanatike Bildtspraters dat.

Maar goed, ik bin hier deuze week niet om jim ’n taalles te geven. Waar trouwens ok niet soa toepaslik weest, want ik wil ’t over ’n mezyksjênre hewwe werbij tekst onbelangryk likent. Werom? Om de simpele reden dat je ’t dochs niet ferstaan kinne wat se singe; of beter said: wat se burle. En dan hew ik ’t fansels over de mezykform metal. Nou ja, mezyk… Op dut stoit fyn ik dat in elk gefal niet. Derover later meer.

Wer’t ik och soa benijd bin is werom d’r ’n prot loi binne die’t deuze form fan geluud al heel leuk fine. Ik kin der naamlik echt niet bij.

Doe’t wij de groate tint ingongen mosten wij al dieper de tint in om drinken te halen. Op dat stoit speulde d’r ’n metalband. Gyn idee hoe’t die band hytte. Ni, ’t waar Bildtstar niet. Die fyn ik naamlik goed, al is’t niet helendal myn smaak. De band die’t op dat momint speulde waar fer-skrik-lik. Neffens mij sat d’r gyn inkel ritme in. ’t Wil mij niet an dat d’r echt ferskil sit in die nummers; alles klinkt ’t selde. ’t Is stampe en brulle. ’t Horen ferging je.

En dan ston d’r een as ’n wild beest te burlen en blykber kon die sanger (?) de tekst niet, want hij lâs die fan syn tillefoan ôf. Waarskynlik sat-y d’r nag maar krekt bij of ânswat. Hij had him die moeite ok bespare kinnen, want je konnen dochs niet ferstaan wat-y skreeuwde. Sil fast woorden krekt as hel, bloed, doad en duvel weest hewwe die’t ommers meestal foorkomme in teksten fan sokke bands.

Dat wij naaiden heel gau dat gedeelte út en sochten ’n failig hynkommen der’t wij nag wel ’n bitsy metnander prate konnen. Prate worde al fort ’n diskussy. Want wat fonnen wij nou aigenlik ferskrikler? Dat leven dat wij op dat stoit hoorden of die simpele dartyn-in-dezyn-mezyk krekt as Frans Bauer, Marco Hoogkamer, Frans Duits, Jannes en Wilfred Genee. Utaindlik ‘won’ metal ’t fan die Hollânstalige troep: metal fonnen wij slimmer.

Waar, ik begryp werklik niet hoe’t ’t kin dat d’r goenent binnen die’t dus sjênre geweldig fine. Die mînsen binne trouwens te herkinnen an ’t lange haar, swarte kleren en onhailspellende ôfbeeldings achter op ’t jassy. Foor mij klinkt ’t dus allegaar ’t selde. Ik kin d’r waar gyn ônderskaid in ontdekke.

Dochs sou ik wel in de kunde komme wille met een of meer metalanhangers die’t mij wizer make kinne werom dat sjênre hur soa bekoort en dat d’r echt wel ferskil in de nummers sit. Dus mocht d’r een weze die’t mij dut dúdlik make wil, dan hou ik mij seker anbefoalen. Dan leer ik ’t meskien te begripen.