Kollum Gerard de Jong: Fan feer

Hij het ’n groat part fan de dâg in de keuken deurbrocht. Dat kin niet âns, at je sien wat d’r foorskoateld wort, en hij wil ’t ok niet âns. Bij M. en S. ete betekent je lave an ’n weldadig bachanaal. Ete, drinke, prate fan 18.00 ant feer na middernacht.

M. haalt de kwarteltsys út de oven om te sien at se gaar binne. In ’n hoek fan ’t keukenblâd lait ’n iPad met ’n nijsstuurder d’r op, der’t konstant Arabys út klinkt. “Lústerst hier de hele dâg na? ’t Likent mij niet sônd.” “Ik mot wel,” sait hij, ‘’‘t Gaat soa hard, de sitewasy ferandert met ’t uur.”

M. is in Syrië geboren, syn femily weunt ferspraid over ’t Midden-Oasten. Syn sus is ’n paar dagen leden, doe’t Israël ok in Beiroet begonnen is de boel te bombarderen, de bergen influcht, foorlopig failig. Bij syn mim in Damaskus is ’t nooit rustig, lykas bij syn broers. Inkeld bij de seun die’t in Kairo weunt is ‘t ‘polityk rustig’. Politike rust is persoanlike rust.

Later skúft syn dochter ok an, om ôns te sien en fansels om ’n forky met te prikken. Se het hier man en kynd, praat Nederlâns, Frys en Arabys, het ’n hoge funksy en droomt fan ’n aigen bedriif. Der’t M. sels op syn sestynde huus en haard ferlate most om te werken in Koeweit – ’t begin fan ’n kronkelig pâd dat na Frysland laide sou – waar hur pâd weer âns. Se waar as ’n mússy soa skrúttel de eerste jaren hier, se geeft ’t sels toe, doe’t se rúm tien jaar leden alleen hier kwam, hait achteran. Je motte fan feer komme at je fan feer komme.

M. is soa groats as ’n mantsymosk. Hij fertelt dat hij geregeld – faak laat op de aven – fan syn dochter ’n berichy krijt. Dat se soa fan ‘babba’ hout en sonder him ’t geluk hier nooit fonnen had. “Onsin” sait hij dan, “ik hew inkeld de deur open set, maar dou bist d’r sels deurhine stapt.”

Hij set ‘t gepruttel fan de Arabise stuurder út, d’r wort mezyk opset. “Wie het nag ’n goed ferhaal?” fraagt-y. ”Soalang at ’t niet met polityk te krijen het, houwe wij ’t wel gesellig fanaven!”